10 dagen Iran

Lieve mensen,

Wederom een stuk in het Nederlands...
De internetstops die we nu tegen komen zijn helaas te weinig om alles wat we kwijt willen, ook te posten. Dus jullie zullen het moeten doen met stukjes en beetjes (en indien mogelijk ook enkele fotootjes...)

Om een lang verhaal kort te maken: we hebben veilig Iran bereikt! En ja, het zijn enkele spannende dagen geweest. Niet omdat we ons onveilig hebben gevoeld, maar vanwege de andere manier van reizen: op de motor.

De weg van Quetta (Pakistan) naar de grens is overweldigend geweest. We hebben nog nooit zoveel zand om ons heen gezien... en op een gegeven moment ook nog nooit zoveel zand overal in gehad! Stel je voor dat je met twee, zwaar beladen motoren, door een grote zandbak rijdt en dat kilometers achter elkaar. Zo ver als je kunt kijken. We hebben ons op sommige stukken als deelnemer aan de Paris-Dakar rally gevoeld. Dit deel van de reis is niet alleen een mentale, maar zeker ook fysieke uitdaging geweest. Vooral mijn Kawa heeft het erg zwaar gehad.... al drie keer heeft ie op z'n kant gelegen, waarvan 1 keer in het zand.
De zandstorm die Mike in het vorige bericht al aanhaalde, is hier de oorzaak van. We hadden die dag al veel zware kilometers, over bijzonder slechte weg gemaakt. De wind waaide ongelofelijk hard om onze oren en ineens was er overal zand. We waren net onze laatste politie-post - sinds tijden - voorbij gereden en ik besloot even te stoppen om op adem te komen. Gewoon even 'uitblazen'...
De wind was echter zo sterk dat ik omver geblazen werd. 'Baf' .. daar gingen we...

Meteen kwam er een Pakistaanse politie-agent naar me toegesneld om me te helpen de motor rechtop te zetten. Dit ging zo snel, dat Mike niet eens de kans had om zijn motor om te draaien en naar me toe te komen.
Met veel pijn en moeite houd ik samen met de agent de motor overeind. Dit is een serieuze zandstorm, die het uiterste van je vergt, doorrijden is het laatste waar ik aan moet denken. Maar doorrijden, dat hoeven we zeer zeker niet. We mogen onze motoren bij de politie-post parkeren en krijgen de slaapkamer van het hoofd van deze politiepost aangewezen. De mannen zijn zeer gastvrij en willen er niets van weten dat we ze willen trakteren op soep (die we - voor het geval dat - bij ons hebben) ... we krijgen een eenvoudige, maar heerlijke maaltijd voorgeschoteld. Dit is Pakistan op zijn best: Pakistani's houden van mensen en maken graag contact met mensen. Het maakt niet uit waar je vandaan komt, als je hulp nodig hebt, dan zijn ze er. We laten Pakistan dan ook met een dubbel gevoel achter ons. De mensen zijn geweldig, de politieke situatie is echter zeer instabiel.

op naar Taftan.
Na een nachtje op het politiekantoor (stel je eens voor dat je als buitenlandse toerist in Nederland strandt, we kunnen ons niet voorstellen dat de politie je dan eten en onderdak geeft....) stappen we vol goede moed weer op de motoren. De woestijn is weer tot rust gekomen. De zon schijnt en het zand ligt waar het moet liggen, naast de weg.

Bij de grens verlopen de formaliteiten soepel. De 'carnet de passages' worden netjes afgestempeld en we kunnen Iran binnen gaan. Aan de Iraanse zijde word ik uiteraard even apart genomen, want een zakdoek op mijn hoofd is niet genoeg om al mijn haar te bedekken... en dat kan natuurlijk niet!
Als we dan eindelijk verder kunnen rijden meldt zich onze 'bodyguard'. Een iel, jong, Iraans mannetje dat ons zal begeleiden zo ver als zijn district reikt. Hij vraagt Mike om af te stappen, want hij zal op de BMW verder rijden. Mike verkleurt van woede, dat gaat niet gebeuren! Er komt geen vreemde op dat zadel! Oke, dan doen we het anders. Het mannetje stelt voor dat we alle bagage van de BMW op de Kawa erbij binden en dat hij dan bij Mike achterop gaat....
Ha ha, grapjas... We zijn beiden optimaal geladen, dus dat gaat ook niet gebeuren!
Om wederom een lang verhaal kort te maken: we hebben voor hem een taxi betaald.

In tegenstelling tot de Pakistaanse manier van escorteren - op afstand en registratie bij de politieposten zodat je niet als rijdend doelwit door de dorpjes trekt - voelen we ons zeer onveilig door de Iraanse manier. Op de raarste plaatsen laten ze ons stoppen en rustig een half uur wachten. We bewaren ons geduld, maar zijn zwaar gefrustreerd als we na 10 uur 'rijden' slechts 300 km hebben afgelegd. Dit schiet niet op!
We bevinden ons in het meest onveilige gebied van Iran, wat we zelf het liefst in 1 dag rijden zouden willen - en ook kunnen want het asfalt is mooi glad - verlaten, maar de politie lijkt erop gebrand ons er zo lang mogelijk over te laten doen... Tja... we krijgen een beetje een raar beeld van de zo geroemde Iraanse gastvrijheid.

Na twee dagen ploeteren met de politie, kunnen we eindelijk onze eigen weg gaan. Van Bam naar Yazd gaan we in sneltreinvaart. Heerlijk! Dit is het echte motor-rijden. We genieten met volle teugen....
Het Iraanse landschap is overweldigend mooi. De wegen zijn van superieure kwaliteit, alleen de mensen kunnen niet (auto)rijden... Van alle kanten wordt er naar ons getoeterd en gezwaaid. (omdat zulke grote motoren hier niet verkrijgbaar zijn) Auto's snijden ons te pas en te onpas af om foto's en filmpjes te kunnen maken. Vooral onze kilometer-tellers vindt men hypnotiserend... hoe hard kunnen ze???? We vinden het mooi om te zien, maar het levert vaak wel gevaarlijke situaties - voor ons - op.

Turkse hulp
Vlak voor Yazd rijden we een zeer onheilspellende wolk tegemoet. We weten beiden niet wat dit betekent, maar het ziet er slecht uit. Ik hoor Mike door de intercom zeggen: wat is dit????! En nog geen seconde later word ik bijna van de weg geblazen. Ik weet te nauwernood mijn Kawa op de vluchtstrook tot stilstand te brengen en werp mijn hele gewicht in de strijd om te voorkomen dat we beiden van de weg af worden geblazen....
Mike staat een paar honder meter verderop op de vluchtstrook zijn BMW in balans te houden. Het gaat te keer. Dit natuurgeweld kennen we in Nederland niet. Door de intercom laat ik weten dat ik oke ben en dat we maar moeten wachten tot de bui letterlijk over waait. Ik laat de lichten van de motor branden zodat het voorbij razende verkeer ziet dat ik er sta. De Iraniers blijven vrolijk toeteren en zwaaien - tot mijn grote ergernis, want ik sta nou niet bepaald lekker te pick-nicken op de vluchtstrook - en razen met hoge snelheden voorbij.

Ik wacht op een 'wonder'...
en dan komt de eerste van een 5-tal Turkse vrachtwagenchauffeurs voorbij, die we bij de grens hebben ontmoet, omdat zij ook met carnetten moeten stoeien.
De tweede vrachtwagen parkeert voor mij op de vluchtstrook, de derde, vierde en vijfde volgen ook. De mannen stappen bezorgd uit de wagens. In het Duits vragen ze of ik niets mankeer en wat er aan de hand is. Ik geef aan dat de wind te sterk is, dat ik zo niet verder kan rijden en moet wachten tot de storm overwaait. De mannen overleggen in het Turks en willen even later mijn motor zo'n 1,5 meter omhoog tillen, de vrachtwagen in...
Gelukkig kan ik ze duidelijk maken dat dit veel te zwaar is en dat ik het liever op een andere manier wil proberen: De vrachtwagen als windscherm.

De mannen overleggen wederom even... en ja, het is goed. De laatste vrachtwagen rijdt een stuk achteruit, zodat ik er rechts naast kan komen, en dan kan ik weer verder. Mike staat voor de voorste vrachtwagen en maakt zich ongerust, maar dankzij de intercom ziet en hoort hij me voorbij komen en gaat zelf naast 1 van de andere vrachtwagens rijden. Op deze manier worden we door de vriendelijke Turkse Truckers naar Yazd begeleid. FANTASTISCH!! Zonder hen, hadden we daar nu nog steeds gestaan.

In Yazd hebben we 2 dagen de tijd genomen om bij te komen en te proberen onze visa te verlengen... Maar helaas...
We hebben gevraagd (en betaald!) voor een toeristenvisum, maar we hebben een 10-daags Transit-visum gekregen.. Dit betekent dat we in 10 dagen van oost naar west Iran moeten rijden en helaas maar weinig echt kunnen bezoeken van dit land.
Op dit moment zijn we er niet rouwig om, want vergeleken bij Pakistan, valt de gastvrijheid en de vriendelijkheid van de mensen in het niet. Het is 'te gemaakt', 'te nep', mensen menen niet wat ze zeggen. Dat is jammer, want we hebben vooraf zoveel goede verhalen over Iran gehoord. Wie weet lukt het ons nog in de resterende drie dagen om een ander beeld te krijgen... maar op dit moment kijken we erg uit naar Turkije! Hier willen we graag wat meer tijd doorbrengen, dan vooraf gedacht, en dat kan nu ook, omdat we weer helemaal op schema liggen!

dikke knuffel,
Mike & Lisanne